Η Δεξιά πολυκατοικία με τις πολλές γκαρσονιέρες (άρθρο του Δημήτρη Κρανιά)

Η ΔΕΞΙΑ ΠΟΛΥΚΑΤΟΙΚΙΑ ΜΕ ΤΙΣ ΠΟΛΛΕΣ ΓΚΑΡΣΟΝΙΕΡΕΣ

Στη γειτονιά μας υπάρχουν δύο πολυκατοικίες που μένουν οι περισσότεροι άνθρωποι. Οι διαχειριστές τους εναλλάσσονται και στην πολυκατοικία και στην διοίκηση της γειτονιάς. 

Εκείνη που έχει ιδιαίτερο ενδιαφέρον τον τελευταίο καιρό είναι η δεξιά πολυκατοικία. Έχει ένα μεγάλο διαμέρισμα, ρετιρέ, πολλές γκαρσονιέρες και ένα υπόγειο δυάρι. 

Ο διαχειριστής μένει πάντα στο ρετιρέ και καθορίζει τος κανόνες συμβίωσης άλλοτε με συναίνεση, άλλοτε με την εξουσία της ιδιότητας που κατέχει. 

Στη δεξιά πολυκατοικία αποφάσισε να διακοσμήσει τις καλύτερες γκαρσονιέρες και  ειδικά αυτές που επικοινωνούν άμεσα με το διαμέρισμά του. Έφερε διάφορα τροπικά φυτά και φρούτα, έβαψε με πολλά διαφορετικά χρώματα την πρόσοψη, προσέλαβε καινούρια συνεργεί για την ανακαίνιση θεωρώντας ότι θα την κάνει πιο ενδιαφέρουσα και ελκυστική.

Τα φυτά και τα τροπικά φρούτα όμως που έφερε στην πολυκατοικία είχαν πολλές απαιτήσεις και για αναπτυχθούν ήθελαν πολύ νερό και πολλά ειδικά λιπάσματα. Από τη φύση τους αναρριχητικά και επεκτατικά αγκάλιασαν όλο το ρετιρέ δημιουργώντας μια διπλή εικόνα, αποκλείοντας την επικοινωνία με τους χαμηλότερους ορόφους, που έχουν την άμεση επαφή με τα θεμέλιά της. Ταυτόχρονα η υγρασία διαπότιζε τους παρακάτω, γέμιζε με μούχλα τα ταβάνια τους και οι κάτοικοί τους δεν μπορούσαν εύκολα, ούτε να ανασάνουν.

Κάποιοι από αυτούς αποφάσισαν να αναδείξουν τους πυλώνες στήριξης της πολυκατοικίας, που έμπαζαν νερά και να επισημαίνουν το πρόβλημα. Ο διαχειριστής αγνοεί συστηματικά τους υποκείμενους ορόφους και αυτοί κατεβαίνουν στις γκαρσονιέρες του ισογείου, ενώ κάποιοι δεν διστάζουν να πάνε και στο δυάρι του υπογείου. 

 Ευτυχώς  για τον διαχειριστή οι γκαρσονιέρες του ισογείου αποτυγχάνουν στην προσπάθεια τους να αντιμετωπίσουν το πρόβλημα, ενωμένοι ως τριάρι και ο καθένας τους ασχολείται με τα «προσόντα» της γκαρσονιέρας του. 

Κανείς δεν σκέφτεται ότι κάποια στιγμή η μούχλα θα φτάσει στο ισόγειο και θα αρχίσει να τρώει τα θεμέλια και τότε τα πράγματα θα ζορίσουν για όλη την πολυκατοικία. Οι διαμένοντες στο δυάρι του υπογείου, επειδή μάλιστα δεν βλέπουν ήλιο και δεν έχουν να χάσουν και πολλά, μάλλον με ικανοποίηση θα βλέπουν τα ωραία χρώματα να ξεθωριάζουν και τα τροπικά φυτά να σαπίζουν από την πολλή υγρασία.

Όσο για την αριστερή πολυκατοικία της γειτονιάς, απ’ ότι φαίνεται η απώλεια της πρωτοκαθεδρίας στη γειτονιά, τους βύθισε στο «vertigo» του περασμένου μεγαλείου. Ο διαχειριστής της κοιτά αποσβολωμένος το παρελθόν, κλείνει πόρτες και παράθυρα για να μη φύγει κανείς. Και ξεχνά φυσικά ότι κάθε έξοδος είναι ταυτόχρονα και μια είσοδος.

Δημήτρης Η. Κρανιάς